Gdy dysk twardy zostanie sformatowany w systemie macOS, w sposób domyślny, zostanie utworzony na nim system plików nieobsługiwany przez komputery pod kontrolą systemu Windows. Podobnie będzie, gdy ten sam dysk zostanie sformatowany za pomocą systemu firmy Microsoft. Wtedy, po podłączeniu go do Mac'a będzie możliwy odczyt jego zawartości, jednak bez możliwości zapisu.
Niestety, pomimo upływu lat, osoby korzystające z przenośnych dysków i obu systemów operacyjnych, nie doczekały się wsparcia w tej kwestii ze strony twórców obu tych systemów operacyjnych. Co gorsza, nie wydaje się by Microsoft i Apple byli zainteresowani ułatwieniem przenoszenia danych pomiędzy swoimi produktami, za pomocą dysków przenośnych, sformatowanych w domyślny sposób. Wydaje się to zaplanowanym działaniem, mającym na celu utrzymywanie tej sztucznej bariery, utrudniającej płynne przechodzenia użytkowników pomiędzy produktami obu firm. Na szczęście są rozwiązania tego problemu.
Zasadniczym systemem plików, stosowanym w systemach operacyjnych nazywanych kolejno Mac OS, OSX i macOS, był HFS (Hierarchical File System), w późniejszym okresie, zastępowany przez zmodernizowaną wersję HFS+. Parę lat temu Apple zaczęło stosować nowy, domyślny system plików APFS (Apple File System). Dodatkowo, wciąż utrzymywane jest wsparcie tej rodziny systemów operacyjnych dla systemu plików FAT32 oraz jego następcy - zmodernizowanego, dostosowanego do nośników o dużych pojemnościach exFAT.
W komputerach używających systemów operacyjnych Windows (poza serwerowymi implementacjami), podstawowym systemem plików jest NTFS (New Technology File System). Na szczęście, tak jak i firma Apple, Microsoft wciąż utrzymuje wsparcie dla rodziny systemów plików FAT, wywodzących się jeszcze z systemu operacyjnego DOS. W związku z tym, również w komputerach pod kontrolą Windows, można w pełni korzystać z systemów plików FAT32 i exFAT.
Rozwiązaniem zapewniającym więc, równie wygodne korzystanie z tego samego dysku twardego, w systemach firmy Apple i Microsoft, korzystającym jedynie z zaimplementowanych w obu systemach operacyjnych rozwiązań, jest użycie systemu plików exFAT. Dysk sformatowany z utworzeniem tego właśnie systemu plików, będzie mógł być odczytywany i zapisywany przez systemy operacyjne macOS i Windows.
System plików exFAT (Extended File Allocation Table) powstał jako modernizacja, rozszerzająca możliwości systemu plików z rodziny FAT (File Allocation Table). Jego poprzednikiem, w hierarchii kolejnych wersji rozwojowych był FAT32. Został on zaprezentowany wraz z wprowadzeniem na rynek systemu Windows 95. Ówcześnie, mimo równoległego użycia przez Microsoft systemu plików NTFS, możliwość tworzenia plików o wielkości 4 GB oraz partycji o pojemności 2TB wydawała się ponadczasowa. Dominujące wówczas koncepcje, dotyczące budowy systemów plików, spowodowały również problem fragmentacji dużych plików. Pojawia się on w trakcie użytkowania partycji sformatowanych z użyciem systemu plików FAT32. Problem ten jest mniej dotkliwy w przypadku NTFS, w porównaniu z FAT32, jednak oba systemy plików cierpią na tę niedogodność, obniżająca prędkość odczytu i zapisu plików, na powierzchni tradycyjnych dysków twardych (w dyskach SSD nie powoduje to zauważalnych efektów). System plików exFAT opracowany został przez Microsoft, z myślą o współczesnych dyskach przenośnych. Znacząco wykraczają one obecnie, poza realia lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, pod względem pojemności i ilości możliwych do przechowywania plików. Dostęp do nośników o dużych pojemnościach dał dodatkowo możliwość, posługiwania się plikami przekraczającymi swoją wielkością rozmiar 4 GB. Ten czynnik, wraz z koniecznością poprawy wydajności zapisu i odczytu plików, był motorem do utworzenia systemu plików exFAT. Pierwotnie, specyfikacja systemu plików exFAT nie była upubliczniona. W wyniku udostępnienia kodu źródłowego implementacji linuksowego sterownika tego systemu plików, przez firmę Samsung, w roku 2013, możliwe stało się upowszechnienie tego rozwiązania. Przyspieszyło to z pewnością decyzję Microsoftu i w 2019 roku udostępnił on specyfikację tego sytemu plików, na swoich stronach internetowych.
Uwaga przed przystąpieniem do formatowania dysku.
Gdy na nośniku, który ma zostać sformatowany, z użyciem systemu plików exFAT, są zapisane jakieś dane, konieczne jest przeniesienie ich na inny nośnik. Formatowanie dysku bez zabezpieczenia zapisanych na nim danych, doprowadzi do utraty dostępu do nich. O ile istnieje szansa na odzyskanie danych z tradycyjnych dysków magnetycznych, po procesie szybkiego formatowania (bez zerowania całej przestrzeni dysku), o tyle formatowanie partycji dysków SSD, zazwyczaj uruchamia funkcje przyspieszające późniejszy zapis danych i powoduje wyzerowanie całej zawartości, nawet bez wskazywania takiej opcji. Można przeczytać o tym procesie na stronie https://centrumodzyskiwaniadanych.pl/blog/240-jak-odzyskac-skasowane-dane-z-dysku-ssd.
Warto wspomnieć na zakończenie, że istnieje komercyjne oprogramowanie pozwalające na odczyt i zapis dysków, z partycjami sformatowanym przy użyciu systemu plików NTFS, w systemach operacyjnych firmy Apple i systemów plików HFS, HFS+ i APFS w systemie Windows. Jednak każda kopia takiego oprogramowania, to dodatkowy koszt, związany z użytkowaniem danego egzemplarza komputera. Bardziej zaawansowani użytkownicy, mogą również skorzystać z bezpłatnej implementacji opartej o FUSE (Filesystem in Userspace) pozwalającej na odczyt i zapis plików, na partycjach z systemem plików NTFS w systemach firmy Apple. Jednak najprostszym i niewymagającym dodatkowych nakładów, jest użycie systemu plików exFAT.